آبیاب، ردیاب آب، ژئومغناطیس، ژئوالکتریک

کاربرد روش های مغناطیس سنجی در مسائل زمین شناسی به موازات تحولات در ساخت مغناطیس سنج ها گسترش یافت. قدمت کاربرد روش های مغناطیسی در اکتشافات معدنی و مسائل زمین شناسی  حداقل به 1630 میلادی می رسد، وقتی که یک قطب نمای مغناطیسی جهت اکتشاف معدن سنگ آهن در سوئد مورد استفاده قرار گرفت. بنابراین تفسیر میدان مغناطیسی یکی از قدیمی ترین روش های ژئوفیزیک اکتشافی است. در ایران در دهه 1970میلادی یک مغناطیس سنجی هوایی که فاصله خطوط پرواز آن حدود 7.5 کیلومتر است انجام شد.

روش های مغناطیسی در صورتی می توانند ما را در اکتشاف یک ماده معدنی کمک کنند که ماده معدنی مورد نظر دارای مغناطش (خاصیت مغناطیس پذیری) کاملا متفاوتی با سنگ های دربرگیرنده باشد.

از آنجایی که خواص مغناطیسی آب تفاوت زیادی با لایه های در بر گیرنده دارد، می­توان گفت روش ژئومغناطیس بهترین روش موجود برای شناسایی آب می­باشد، چون دستگاه های مغناطیسی فقط و فقط ذرات آب را شناسایی میکنند نه لایه های حاوی آب. از اینرو از ضریب اطمینان بالاتری نسبت به سایر روش ها برخوردار می­باشند.